Een dag uit het leven …. van een “pensionada”

Maandagochtend 7.00 uur, de zon nodigt uit om de dag te genieten. Wie kan daar tegen zijn? Om half acht in de sportkleren buiten voor de tweede 5 kilometer van het loopseizoen. De vele autokilometers in de maanden hiervoor zaten het lekkere lopen wel behoorlijk in de weg. Het is een prachtige ochtend zoals we er dit jaar nog te weinig hebben gekend. Mijn looptocht brengt me door het grote park. Konijnen dartelen over het pad als je er aan komt, een enkel eekhoorntje schiet een boom in, vogels zie en hoor je om je heen. Een hondenbezitter laat zijn hond uit of omgekeerd . Heerlijk genieten, mijn tempo kan in de komende tijd nog wel iets omhoog . Een voorzichtige tempoversnelling doet m’n adem versnellen en verdiepen. Ik maan mezelf tot rust. Half negen aan het ontbijt. Marij heeft de tafel gedekt, binnen waarom niet buiten op deze heerlijke ochtend? Maar ach.. Daarna een paar uur de tuin in. Er is nogal wat achterstallig onderhoud. De planten in de kas bewateren, tomatenplanten dieven en wat niet al. Er zijn enkele bomen gekapt en het loof moet nog worden opgeruimd. Rond half twee op de fiets. Het is Opa en Oma dag en dus op naar Delden om de twee werkende ouders te vervangen. Deze keer ga ik maar eens op de fiets ter voorbereiding van de kleine triathlon, het doel voor dit jaar: 5 km hard lopen (1/2 uur) gevolgd door 30 km fietsen (1,5 uur) om te eindigen met 1 km zwemmen (1/2 uur). Al goed bezig vandaag. Mooie middag met de kids, in hun eigen tuintje waarin ze sla en andere lekkere groenten en kruiden verbouwen, een overheerlijke tomatensoep gemaakt, gevoetbald en met de jongste naar de tennisbaan, gezellig gegeten samen en in de avond weer terug naar huis, weer op de fiets uiteraard. Toch 40 km heen en terug. Marij komt ook weer thuis en na een heerlijk glas wijn ( of waren het er twee?) en het nieuws van de dag gescand, gaat het licht uit. De rust keert weer met het gevoel van een welbestede dag.
Kan het contrast groter zijn dan met het programma op een willekeurige dag van een bestuursvoorzitter van een ROC in functie? Nauwelijks en zo is het ook. Hoe gaat dat, zo’n overgang van die hectische dag invulling aan de ene kant als een voortdurende race tegen de klok naar een totaal andere invulling van je dag met een volkomen ander ritme. Wennen? Zeker! Maar, de ontspanning voelt goed en daar heeft veel aan bijgedragen. Dat begon natuurlijk al met de vooraf gemaakte afspraken, max. 3 jaar in dienst van het ROC, daarna overdracht aan een opvolger. Het benoemingsproces waar uiteindelijk Cees uit voortkwam als beoogd CvB voorzitter. Zijn start in januari, de vele gesprekken van kennismaken en voorbereiden tot overdracht met elkaar en anderen, de geleidelijke overdracht van portefeuilles en van het CvB voorzitterschap tijdens de lentelezing. Bijzonder was het moment van de Topperverkiezing toen ik relaxed aan de tafel van de studenttoppers mocht aanzitten en Cees ons door de procedure leidde. Voor het eerst zat ik daar als toehoorder bij zo’n hoogtepunt in het schoolbestaan, ik heb het ervaren als een bijzonder moment. Ook al zo’n moment van terugtreden en afscheid.
En tenslotte maar last but not least was daar het door jullie georganiseerde afscheid. Voortdurend heb ik geroepen, hou het klein, maar wat was het mooi en warm, zeker niet klein. Een, ook door mijn gezin zo ervaren, heerlijke middag en avond. Mooie en warme woorden van zovelen, officieel en informeel, de vele cadeaus, prachtige boeketten, flessen wijn, tegoedbonnen en wenskaarten. De film met impressies van dierbare collega’s, de fantastische glossy met prachtige verhalen, het interview met Joris, foto’s en …. recepten, de band in mijn gedroomde samenstelling van docenten en studenten, het eigen optreden (nou ja …) en de replica van het kunstwerk. Een dag eerder belde ik Jannie nog met de mededeling dat ik een kunstwerk aan de organisatie wilde schenken en dat ik haar niet wilde verrassen. “Ik vertel je er verder nog niets van maar weet dat het morgen gebeurt”. En Jannie, “bedankt Rob, mooi dat ik het weet maar ik zie het morgen wel”. “OK, Jannie, laat je verrassen, tot morgen”. Toen bleek hoe verrast Jannie echt was . Een prachtig afscheid, ik voel me een zeer bevoorrecht mens. Wat een tijd en energie hebben velen van jullie hieraan besteed naast het al heftige werk van alledag. Dank jullie allemaal zeer. Dank ook voor het vertrouwen in de voorbije jaren.
Met een blik op het kunstwerk, met de glossy op tafel en met het beeldje van Flipje op de kast was ik met trots en dankbaarheid ambassadeur van de regio Rivierenland in het algemeen en van ROC Rivor in het bijzonder. Ambassadeur was ik, ambassadeur ben ik en ambassadeur zal ik blijven. Dank nogmaals, het ga jullie allemaal goed. Ik wens ROC Rivor, medewerkers en studenten en heel Rivierenland, een prachtige toekomst toe.
Rob Franken
PS Bij een bezoek aan Twente en in het bijzonder een bezoek aan de Biesterman zou een van de recepten uit de glossy zo maar eens op tafel kunnen staan , samengesteld door “de man in de rode broek”. Dank Annemiek!

“En, zijn jullie zenuwachtig”, was mijn vraag aan de beide studenten die nog diep in hun computer gedoken bezig waren om een presentatie voor te bereiden. Het was dinsdagavond ruim na 21.00 uur. Ver buiten schooltijd, dus. “Nou, behoorlijk, meneer, het is spannend”. Het zou die week nog vaker avondwerk worden voor die presentatie op donderdagochtend. Niet alleen voor Bas Faro en Erik de Geus, ook voor hun docenten Hilco van de Kraats en Paul Nieuwenhuis. Geen probleem want de productie moest en zou top zijn op het afgesproken moment. Dat was de deal.

Ongeveer een week eerder had ik een vraag bij het praktijklab van ROC Rivor neergelegd. Voor een groep bestuurders uit alle sectoren van de samenleving zou ik een presentatie houden over de laatste ontwikkelingen bij onze organisatie: een grote projectaanvraag waarin de verdere ontwikkeling van Rivor in de regio Rivierenland wordt geschetst. En het leek mij een geweldige gedachte om die presentatie te doen samen met studenten. Want voor wie doen we dit allemaal? Wie moet er uiteindelijk bij alle plannen beter van worden? De studenten, toch! En ook, wat een feest om als bestuurder samen met studenten op het podium te kunnen staan en ook samen te mogen vertellen over onze plannen. Dat is het echte genieten.

Zo zaten Bas en Erik met hun docenten enige malen aan mijn tafel om grote lijnen en tegelijkertijd heel veel details te bespreken. Er waren heel wat rapporten en notities beschikbaar en we moesten ons dus een scherp beeld vormen van wat we wilden vertellen, de kern van onze plannen. Geen “lappen” tekst maar eigentijdse beelden. Het werd een formele opdracht aan het praktijklab, een bedrijfsopdracht voor onze onderneming van studenten. Ze namen de opdracht aan en gingen aan het werk. Enkele keren bespraken we de voortgang en geleidelijk groeide het beeld van die belangrijke presentatie. Een van de laatste bijeenkomsten, die dinsdagavond na de klok van 9 uur, namen we alles nog eens goed door. Flitsende en heldere figuren en beelden versterkt met een eerder door het praktijklab gemaakte film vertolkten onze plannen en ideeën met ook een belangrijke rol voor Bas en Erik om uit te leggen en toe te lichten. Ze hadden welgeteld een week, er was een harde deadline, donderdagochtend 12.00 uur, klaar en gereed, professioneel en getest, geen mankementen en haperingen, het is te belangrijk, “werk gaat voor het meisje”, punt! Dat is excellent ondernemerschap. Met enorme inspanning en ook de nodige humor werken ze aan deze opdracht. Onder bezielende begeleiding van hun docenten.

En daar staan we dan. De voorzitter, mw. Corry van Rhee-Oud Ammerveld, wethouder in Tiel, heet ons welkom en vertelt wie de ongeveer 20 aanwezige bestuurders in de zaal zijn, wethouders en directeuren van bedrijven en instellingen, het Platform Onderwijs Arbeidsmarkt (POA) in Rivierenland. Docent Paul mag er ook bij zijn. Bas en Erik stellen zich voor en starten de presentatie door een uitleg van wat we het komende half uur zullen laten zien. We vullen elkaar aan, ik vertel iets, zij nemen het over en wederzijds. De zaal is geboeid, actief, stelt vragen, gaat in discussie en gesprek. Wanneer worden bestuurders nu toegesproken door jonge, tweede jaars MBO studenten? Dat gebeurt niet zo heel dikwijls, integendeel. “Waarom is dit belangrijk voor jullie” is de kernvraag. Ze leggen het graag en helder uit. Ik vergat een sheet, ze grepen onmiddellijk in en de beelden verschenen op het scherm. De film van de Nissenhut, als onderdeel van het grote project van het leerbedrijf de “Nieuwe Hollandse Waterlinie” waarin studenten van ROC Rivor uit alle sectoren en academies een sleutelrol gaan vervullen en mede gemaakt door Erik, maakt indruk. Dat zou het MBO dus kunnen betekenen voor dat prachtige stukje Nederlands erfgoed. De boodschap komt over, de aanwezigen zien het voor zich.

Na afloop tekent de voorzitter van het POA alle documenten voor de aanvraag van dit prachtige project. De vergadering is overtuigd en daarom alle steun.

Bas en Erik,
bedankt en chapeau!

Deze week ontvingen we de instellingsrapportage van OCW, zeg maar het profiel, kracht en zwakte van de ROC´s en dus ook van ROC Rivor. Merkwaardig, maar ik moest al lezende denken aan de fameuze tijden van wijlen politicus Joop den Uil en vooral wijlen conferencier Wim Kan. Toegegeven, uit de oude doos, maar kom op, moet kunnen voor even. Vele ouderen staat nog op het netvlies de prachtige persiflage van Wim Kan tijdens oudjaar en in zijn zo bijzondere stijl op de stelling van Joop dat “een dubbeltje nooit een kwartje wordt”. Den Uil bedoelde te zeggen dat “mensen hun eigen laag” niet kunnen ontgroeien.
Deze herinnering van al weer heel wat tientallen jaren geleden, drong zich aan me op bij het lezen van ons rapport en vermengde met het beeld van de bloemen die ik vorige week namens de regio Rivierenland mocht ontvangen. Omdat we in de keuze gids 2015 uitgeroepen zijn tot het beste ROC van Gelderland. Mooi, zo´n titel, we zijn er blij mee. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Maar waar het dan wel om gaat, is af te lezen uit het instellingsprofiel. Weer prachtige diplomaresultaten zo rond de 80%. Kom er eens om? Kennelijk leiden scholingsinspanningen tot succes, tot een diploma met meerwaarde voor de student zelf en voor de arbeidsmarkt. Hoe zo, “een dubbeltje wordt geen kwartje”? Elk talent wordt benut, afkomst of sociale laag doet er niet toe.
Dit refereert aan enkele uitspraken van de Inspectie in verschillende rapportages van kwaliteitsonderzoeken,

De kracht van Rivor is
• Dat iedereen weet wat er van hem wordt verwacht,
• Dat er goed en gedegen onderwijs wordt gegeven,
• Er sprake is van een hoog kwaliteitsbewustzijn.

Dat zijn mooie constateringen waar we blij mee zijn en dat we op de goede weg zijn, blijkt uit veel. Maar zeker uit die JOB-monitor in het OCW rapport. Kijkt u eens naar het onderstaande beeld. Een prachtige ontwikkeling en de grens is nog lang niet bereikt. Want we kennen onze kracht maar we kennen ook en als geen ander, onze punten waar nog veel te verbeteren valt en nog heel wat stappen te zetten zijn.

Hebben we dit bereikt in ons eentje met alle medewerkers binnen ROC Rivor? Zeker niet, hoezeer er met ambitie, drive en kwaliteit ook gewerkt wordt. En dan komen we bij de kern van deze BLOG.
We mogen de titel dragen van “beste ROC van Gelderland” maar samen met

• Dank je wel, alle docenten en andere collega´s binnen onze instelling voor jullie bijzondere kwaliteiten en inspanningen, zoveel meer dan we mogen vragen,
• Dank je wel, stage- en BPV-bedrijven want hoe kunnen studenten de praktijk leren kennen zonder jullie betrokkenheid, kennis en ervaring,
• Dank je wel, scholen voor VO en HBO voor de intensieve inspanningen om ons onderwijs op elkaar af te stemmen en de juiste leerling op de juiste plek te krijgen,
• Dank je wel, gemeente-, regio- en provinciebesturen waar we steeds intensiever met elkaar samenwerken op terreinen van afstemming, educatie en toerusting,
• Dank je wel ouders en verzorgers van onze studenten, we kunnen alleen echt succesvol zijn dankzij jullie niet aflatende steun,
• Dank je wel, instellingen voor welzijn en maatschappelijke ondersteuning dat we met onze studenten die vastlopen bij jullie terecht kunnen om ze weer op een spoor te zetten,
• Dank je wel, alle ondersteunende en faciliterende organisaties binnen en rondom ons ROC,
• Dank je wel, voor allen die ik hier ten onrechte niet heb genoemd maar wel die belangrijke bijdrage leveren aan het welslagen,

het succes is het succes van ons allemaal. We trekken aan dezelfde kant van het touw. En dan gaat wel degelijk lukken waar Joop den Uil en Wim Kan een hard hoofd in hadden,
“een dubbeltje wordt een kwartje en één kwartje worden er twee”.

Rob Franken